Уулсын домог Хотулун
Хайдуг залуу баатрын дэргэд очиход тэрээр нүдээ нээж "Ижийд минь хүү нь хаврын хараацай болж нисэн очно гээрэй, хаантаан" гээд хараагаараа амьсгал хураав. Хосгүй мэргэн харваачаа алдсандаа гол харласан Хотулун толгой өндийлгөвөөс, Салчи дэрнийхээ тушаа усан болор шиг нэвт гэрэлтсэн биетэй болчихсон зогсч байлуга." Салчи чи тэнгэрийн албат болж. Тэнгэрт харваач дутав бололтой" гээд Хотулун цацраас гарав....Дайснаа дарсан баяр хөөрийг нь, энэ олон зуун цэргийнх нь үхдэл, махан биеэ орхисон зуу зуун сүнс, хамар нэвт цоргих үхлийн хурц үнэр дараад байв...